Perth, West Australie

Dag iedereen!

Langer dan anders heb ik jullie laten wachten met een verhaaltje, dit keer uit het verre Australie.
Mijn tijd en prioriteiten waren aan andere dingen besteed de afgelopen 3 weken, maar een verhaaltje na enkele uitdagingen kan ik natuurlijk niet na laten.

De laatste maand van Azie was minder divers dan de eerste paar maanden, maar zeker niet minder leuk.
Het voelde goed om bezig te zijn met een opleiding en het was helemaal een uitdaging om binnen een bepaalde tijd klaar te ‘moeten’ zijn. Het was geen ramp geweest als ik nog niet helemaal klaar was, maar dan had ik binnen 6 maanden terug moeten komen om de opleiding te vervolgen. En aangezien ik nu in Australie zit en geen plannen op lange termijn wil maken, al helemaal niet om weer terug te MOETEN vliegen naar Azie, ben ik erg blij en ook trots op mijzelf dat ik de opleiding tot Master Diver heb weten af te ronden!!!!

Door de leuke tijd die ik in Koh Tao heb gehad was ik niet heel erg bezig met het aftellen en dagen afstrepen voor Australie. Het is gigantisch snel gegaan en voor ik het wist zat ik op de boot, al uitzwaaiend naar Koh Tao, richting Surat Thani.
Een trip van slechts 24 uur was begonnen; boot, bus, grensovergang Thailand-Malaysia, bus, andere bus en tot slot in een taxi, zoekende naar een goedkoop hotel.
De boottrip was niets nieuws, behalve dat een vrouwtje naast mij de hele boel had ondergekotst. De lucht was ongekend, maar gelukkig had ik nog 1 valium tablet over, waardoor ik in een lichte coma terecht kwam.
Toevallig vloog diezelfde dame op 16 Feb. ook vanuit KL dus hebben we samen de trip mogen maken.
Zoals ik al eerder had vermeld vind de trips tussen steden/landen altijd leuk. Dit keer niet kunnen genieten van verassing onderweg, maar wel van haar gemompel. haha:
“Pff another 4 hours!!!!”.
“On this bus yeah, and then another 2,5 hours to KL”.
“T.. T.. T.. Aaaaa really!?”
“No, 3,5 hours haha”
Bij aankomst in KL samen naar een hotel gezocht en een kamer gedeeld.
Van KL heb ik niet heel erg veel zien. Een halve middag had ik om door Kuala Lumpur te strompelen. Uiteindelijk niet verder gekomen dan Little India, een klein buurtje met veel eetgelegenheden. Hier heb ik mijzelf even goed vol gegooid met Indian curry’s. Dit niet alleen omdat het natuurlijk super lekker eten is, maar ook omdat het de laatste goedkope, niet-zelf-klaar-gemaakte-maaltijden waren…. En misschien wel voor een lange tijd…!?

AUSTRALIE!!
Waar ik dacht dat ik een rilling door mijn hele lichaam zou krijgen bij de landing, omdat ik hier 3 jaar van had gedroomd, gebeurde er eigenlijk vrij weinig.
In Azie ben ik er achter gekomen dat Australie niet mijn grootste droom was, maar vooral het reizen en nieuwe dingen ontdekken.
Na de landing kwam ik aan de praat met mijn vliegtuig buurman, die mij mee had genomen naar een redelijk goede hostel, The old Swan Barracks. Lekker dicht bij het centrum en bij de plaatselijke bibliotheek, voor gratis internet.
Heel heel heeeeeel veel anders dan dat ik gewend was natuurlijk. Gigantische hostel met twee filmkamers, gigantische ‘chillout area’ met 4 pooltafels (waar niet zoals in Azie natuurlijk voor betaald moet worden), een bar en twee ruime keukens waar iedereen zijn eigen eten kookt.

Hier begon de grootste uitdaging van mijn trip, een baan zoeken in maximaal 2 weken. Geld om langer rond te komen had ik niet, en bij paps en mams aankloppen had ik uitgesloten. Veel backpackers die ik hier al had gesproken staan een paar honderd tot duizenden schuld bij hun ouders, waar ik en natuurlijk vaders en moeders niet op zitten te wachten. Moet het tot slot toch zelf een keer voor elkaar hebben.

“You want to pay for a week, that is $205,- please” Stikte in mijn eigen speeksel toen de woorden haar mond uit kwamen. Jobhunting-time werd netjes teruggebracht naar maximaal anderhalve week.
“I’ve been here for three weeks now, and still haven’t find a job”, vertelde een kamergenoot. Shitttttt, met handen in de haren heb ik de eerste 2 dagen doorgebracht.
TOTDAT, meneer met zijn CV de deur uitging. Fitness first was zijn eerste stop en Gelare zijn tweede. “Hey there, I was wondering if you got any jobs available”. Ze vroeg meteen of ik tijd had om even te zitten, wat leidde tot een uitnodiging voor een proefdagje. LUCKY ME!!!!

Tot die tijd heb ik geen seconde stil gezeten, de twee lange winkelstraten van Perth ben ik helemaal af geweest om mijn CV af te geven, waar ik nooit antwoord heb gehad, en heb enkele keren in de gigantische rijen gestaan bij verschillende uitzendbureau’s.
Waar backpackers met sombere gezichten naar te grond staarde, zat ik zeer ontspannen met een verborgen glimlach om mij heen te kijken. “Ik heb een proefdag nana nana nanaaa”

Een positieve invloed had de aankomende proefdag dus zeker op mijn gedrag en emotie. Kreeg een breder kijk op de situatie en werd er creatief van.
Zo bedacht ik om bootcamp lessen te gaan geven om snel wat geld te verdienen en ook bood ik mezelf aan als masseur. Dit heb ik tot nu toe klein gehouden door alleen de flyers in de hostel op te hangen.
Hier heb ik al een paar honderd dollar ‘cash in hand’ mee verdiend, wat altijd lekker is. En wat ik zeker weten nodig had de eerste 2 weken.

Nu werk ik dus al 5 weken bij Gelare, wafels bakken, ijsjes scoopen koffie ‘zetten’! Uurloon is prima van rond te komen. Mijn enige wens is dat ik wat meer uur wil krijgen, want wil een hoop geld sparen om nieuwe plannen te kunnen waarmaken. Deze heb ik overigens nog niet gemaakt!!

De eerste 2 weken waren dus heel uitdagend. Slim met het geld om gaan was de grootste uitdaging. Hierdoor was eten zeker geen luxe. Mijn darmstelsel bestaat uit noodles, zo hier en daar restjes van tonijn uit blik, cornflakes - kijkt mijn maag niet naar om, maar het is relatief goedkoop -, gratis ontbijt van de hostel - toast & jam-, en liters kraan water. Wat hier beter is dan in Azie, maar nog steeds smaakt naar chloor/metaal en tandbederf.

Heel veel side-seeing heb ik hier nog niet veel gedaan. Af en toe een tripje naar het strand gemaakt en een bezoekje gedaan aan fremantle, maar ook hier heb ik het geld niet voor. “poeh poeh wat is reizen toch leuk….” :D

Zoals ik al zei, is de hostel waar ik als eerst in belandde iets heel anders dan ik gewend was. Leuke kamergenoten ontmoet, maar daar bleef het wel een beetje bij door de vele subgroepen. De hostel was te groot om 1 community te creeren, wat mij nou juist meer aantrekt.
Een groter nadeel was dat eigen alcoholische consumpties niet is toegestaan in de hostel. Wat de hostel dus vraagt, van backpackers met weinig geld, om bij hun een biertje te drinken ($6), en/of gezellig de kroeg in te duiken waar een biertje slechts $9 tot $12 kost. Ach heh, koopje!

Door een verjaardag van een kamergenoot, een hoop bier en goon, het backpackers drankje (goedkope wijn), is de hele kamer uit de Hostel gegooid.
De middenbare school tijden kwamen weer even naar boven: Tommy.. ERUIT!
De huur die vooruit betaald was kregen wij niet terug. Voor mij was dat 2 dagen, wat voor andere 2 weken was ($410). Beetje achtelijk, maar daar boven op wilde hij ons, als wij niet binnen een uur de kamer uit waren, op de WA blacklist zetten. Wat betekent dat we in geen enkele hostel meer welkom zijn.
Ontzettend kinderachtig, maar man man man wat bedank ik deze kerel.

Zit nu in een ECHTE backpackers hostel. Geen bar, geen camera op elke hoek, geen alcohol verbod en het is een 25% goedkoper.
Kleiner hostel, minder mensen, leuker personeel (die betrokken is bij alle leuke gebeurtenissen) en een groepsgevoel. Wat voor meer gezelligheid zorgt. Happy for now!

Maandelijkse verslagen zitten er helaas niet in. Ik leef nu weer het normale leven, al is het aan de andere kant van de wereld. Veel veranderingen en avonturen zal ik de aankomende tijd niet meemaken.
Na de periode dat ik Perth verlaten heb voor hopelijk een roadtripje, horen jullie weer van mij.

Dit was het dan.. Dit keer met een: Goodbye