'South' Thailand

Voor ik begin over de leuke en vooral bijzonderen belevenissen in Thailand wil ik mijn laatste dagen van Vietnam nog op tafel gooien.
MIJN MOTOR VERKOCHT. En dat in de laatste paar uurtjes.

De verjaardag van Tim (Jongen die de motor van dezelfde jongens als ik heb gekocht in Saigon) en tevens mijn laatste dag.
Met een groep van 6 man zijn wij op de motor gestapt om lekker rond te toeren in Ha Noi. Voor Michelle, Nederlandse meisje/jongedame/vrouw, was het haar eerste dag motorrijden. Geweldig hoe zij dit oppakte (vergeleken andere vrouwen ;) )
Heerlijk in een park geluierd met een paar biertjes en enorm veel fun. Super jammer dat een hechte groep als deze net zo snel uit elkaar gaat als in elkaar gaat. Gelukkig bestaat er zoiets als facebook.
Na een heerlijk dagje heb ik mijn motor, die ik voor de laatste keer flink op zijn staart heb getrapt, een dike knuffel en zoen gegeven. ’See you in a few years’ I said, omdat ik hem in een garage wilde laten staan tot ik ooit weer terug zou komen.
Dacht mijn motor nooit te gaan verkopen, maar gelukkig had het duitse stel, die John paul en ik tijdens het flyeren hadden ontmoet, op het laatste moment nog contact met ons opgenomen. Erg blij was ik zeker met de $150 die ik ervoor vroeg. Maar heel stiekem had ik het niet erg gevonden om mijn motor in Vietnam te laten staan voor wellicht een volgend bezoekje. De spanning en nieuwsgierigheid ‘zou hij er nog staan?’, zal altijd een kick geven om terug te gaan + de $300 die ik voor de motor heb betaald, was elke cent waard. I recommend een ervaring als ‘Roadtrip in Vietnam’ to everyone.

Nu dus in Zuid-Thailand. Man man man wat heerlijk om weer streetfood te eten; pad Thai, fried rice, en tientallen andere gerechten. Dit allemaal voor slechts 40 baht (€1,-).
Mijn tweede bezoekje aan Bangkok was heel veel anders dan mijn eerste. Bekend terrein, wat meer backpack ervaring, minder onzekerheid. Ik voelde mij erg op mijn gemak, waar ik bij mijn eerste bezoekje het bijna een onmogelijke taak vond om het 9 weken in mijn eentje vol te houden. 4 maanden later….

In Cambodja, waar ik Hannah heb leren kennen, hadden Hannah en ik afgesproken om elkaar weer Thailand te meeten om de duikcursus ‘Open water course’ te volgen. In de tijd dat ik in Vietnam zat en zij in Myanmar, hebben wij dit geboekt en afgesproken om op dezelfde datum naar Bangkok te vliegen. Dat is gelukt, ondanks dat ik bijna mijn vlucht had gemist vanwege een leuke nacht en diepe slaap!!

Na een paar leuke avonden in Bangkok met een aantal mensen die ik al eerder op mijn trip had ontmoet en toevallig ook in Bangkok waren, zijn Hannah en ik naar Koh Tao afgereisd om slechts een ‘open water course’ doen. Een kleine verassing stond mij op te wachten. Onze snelheidsmonster Renata, die de eerste drie dagen in mijn ‘Motorcycle diary’ is voorgekomen wilde ook haar Open water licensie halen. Wat gezelligggggg

Nou ken ik mijzelf goed genoeg om te kunnen zeggen dat sporten en andere activiteiten voor mij zijn weggelegd. Zowel voor hobby als werk.
Tijdens de opleiding tot open water diver, die ontzettend leuk was, heb ik verschillende keren zitten, zwemmen, staan dromen/denken over een toekomst in het duiken. Heel wat informatie ingewonnen over verschillende opleidingen en prijskaartjes: Pff erg veel geld.
Maaaaaaar uiteindelijk ben ik het gelukkig met mijzelf eens geworden dat een investering in het duiken heel veel opties biedt, naast dat het onwijs cool is om te doen.

OPEN WATER DIVER!!! Yeah.. stap 1 was gezet en afgerond.

Koh Phangan!
Zonder de angst dat ik van gedachten zou gaan veranderen over het duiken – Becoming a Prof – ben ik naar Koh Phangan afgereisd om oud&nieuw te vieren. Met wie anders dan, Jose!
Eens kijken of alle sterke verhalen over de full moon party en overige activiteiten op het eiland wel waar zijn; Er wordt drugs in je zakken gestopt en daarna door de politie aangehouden, undercovers bieden je drugs aan, vele vechtpartijen etc. etc.
6 dagen heb ik het uit weten te houden. Ongekende feestjes, korten nachten slaap, en eigenlijk het leven leven van een vleermuis. Nacht is dag, en dag is nacht.
Mijn eerste ervaring als een dakloze was ook een feit. In Koh Phangan werkt het zo: Omdat het zo druk is rond de tijd van de full moon party, een feest aan het eind van ieder maand waar alle backpackers op af komen en iedereen ver van tevoren een hotelkamer boekt, is het heel moeilijk om een kamer of bed te vinden. Ik doe gelukkig niet mee aan het van tevoren boeken van dingen. 1: Omdat mijn plannen elke dag kunnen veranderen. 2: hierdoor geen dingen vast wil leggen en 3: Ik wist niet of ik wel zou gaan en voor hoelang.
Maar gelukkig had ik al wel aan Jose gevraagd of ik eventueel bij hem en Raul op de grond kon slapen, wat uiteraard geen probleem was. De moeite om een kamer te vinden heb ik niet eens genomen. Nam genoegen met de grond, waar de eigenaar niet zo heel blij mee was en dreigde met “POLICE WILL COME AND CHECK YOU IN ROOM, YOU IN PRISON”. De laatste 3 dagen van Koh Phangan ben ik, met zweet in mijn naad, kruipend langs de receptie van het hotel geslopen, om mijn gezicht niet te laten zien.
Schitterende feestjes gehad, maar even blij was ik om het eiland te verlaten omdat het je lichaam van binnen in stukjes hakt.
PS: In 6 dagen slechts twee politieagenten gezien, de rest zal wel ‘undercover’ zijn ;)

Stap 2 van het duiken is de ‘Advanced diver’. Geen theorie, yes, maar alleen maar dives; Navigatie duiken, diep duiken (30m), balans duiken (voor controle van het lichaam onderwater), nacht duiken en wrak duiken. Super leuke ervaringen wat mij nog meer motiveerde om door te gaan met het halen van licensies. + De eerste keer dat ik DE Whaleshark zag, wat een vis is dat zeg.

Diver Stress & Rescue stond als volgend opleiding op het lijstje. Het zegt al genoeg denk ik, veel verschillende scenario’s behandeld waarin jij als rescue diver mee te maken zou kunnen krijgen; Bewusteloze duikers on the surface, panic divers, Bewusteloze duikers onderwater, missing divers etc. etc..
Leuk en interessante opleiding maar dacht eigenlijk al aan een stapje verder.

DMT – Dive master training.
De eerste stap als professional diver. Hiermee kan ik overal op de wereld werken als divemaster, wat inhoudt dat ik ‘refreshing courses’ mag geven aan duikers die al een tijd niet gedoken hebben. En ik mag alle gecertifiseerde duikers mee nemen voor een duik.
Het is een heel vrije opleiding, sommige doen er jaren over, sommige doen er maanden over, het hangt er vanaf hoeveel tijd je hebt . Het is binnen een paar weken af te ronden en ik ga mijn uiterste best doen om dit voor elkaar te krijgen. Mijn visum loopt 16 feb af en wil heel graag voor ik Thailand verlaat dat papiertje op zak hebben. Een break in je opleiding is totaal geen probleem, maar die mag niet langer duren dan 6 maanden. Dus als ik vertrek zonder mijn DTM af te ronden, moet ik binnen 6 maanden weer mijn gezicht laten zien. Zo niet, dan kan ik opnieuw beginnen.
Mijn verblijf was de eerste paar dagen gratis vanwege het doen van de ‘advanced’ en ‘rescue’ opleidingen, maar helaas mocht ik daarna netjes 400 baht per nacht aftikken. Goede reden om voor een eigen woning/kamer op pad te gaan.
‘Pedang’, een appartementen complex waar veel andere DMT’ers zitten, is nu mijn tijdelijke thuis. 8000 Baht p.m. (€200,-) voor een 3 kamer appartement, gigantische woonruimte, vrij luxe badkamer, tv en een zachte bank, wat ik nog niet eerder heb gezien in Thailand. Het appartement werd opgeleverd op de dag dat ik en mijn 2 huisgenoten introkken. Dus van schimmel op de muren, goed doorleefde matrassen en stank hebben wij geen last – Dit kan de rest helaas niet zeggen ghehe.

De reden dat ik geen visa-run - land uit, land in - doe voor een langer verblijf (zodat ik de tijd kan nemen voor mijn DMT opleiding) heeft puur met het geld te maken. De 4 opleidingen kostten wel wat en mijn geld begint langzaam op te raken. (En dat terwijl ik de laatste 3 weken als een krent leef)

De afgelopen 2 maanden heb ik erg veel na gedacht over wat mijn plannen na zuid-Thailand. Ga ik terug naar huis om de mensen te zien die ik mis? Verleng ik mijn trip in Azie en ga ik naar Indonesie, want ik wil nog lang niet naar huis? Of ga ik richting Australie om te werken en daar misschien wat rond te trekken?
Vooral de eerste en laatste optie zweefde gedurende afgelopen 2 maanden door mijn hoofd. Wat ik een ontzettend moeilijke keuze leek te zijn, bleek echter gemakkelijker dan gedacht. Geen geld meer? Nog niet naar huis willen? Im goin to bloody Australia!!

15 september vlieg ik vanuit Kuala Lumpur met mijn backpack naar Perth. Perth ligt aan de westkust van Australie. Vele vragen zich af waarom ik niet naar Melbourne of Sydney vlieg. Backpack vriendelijker, mooier, blabla, maar ook dit heeft puur met het geld te maken. Als ik naar Melbourne of Sydney wil, dan doe ik dat wel later wanneer ik eenmaal in Australie ben. Eerst maar eens een baan zien te vinden en geld in het la-tje zien te krijgen. Als dit net zo veel ‘moeite’ kost als het aanvragen van een Work holiday visum, dan ben ik benieuwd waar ik eindig.
90% van de backpackers heeft geen last van een extra eis bij het aanvragen van een werk visum voor Australie, waar het voor mij een iets ander verhaal was. Een borst rontgen-foto laten maken??! Waarom??! man man man.
(waarom ik dit heb moeten weet ik nog steeds niet. Ik heb aan moeten geven waar ik de afgelopen tijd heb uitgehangen, wat Azie is. Misschien daardoor!? En anders kan ik mij niets anders bedenken dan dat zij een willekeurige selectie maken) Anyway….

Back on the road.
Om mijn werkvisum aanvraag voor Australie te voltooien, moest ik dus naar het medisch centrum in Phuket, waar ik gigantisch tegenop keek. Een reis van 17 uur, voor een rontgenfoto gevolgd door nog een 17 uur durende reis Bluhhhhhhh….
Tegen alle verwachtingen in was het misschien wel het leukste wat ik heb gedaan/meegemaakt in de afgelopen 3 weken.
Het begon met een boottocht naar Surat Thani. Een nachtboot met 30 eenpersoons matrassen en 60 slaapplekken. Gelukkig lag er op ligplaats 59, links van mij, niemand en kon ik zonder beknelde benen een boek lezen en lekker slapen. Al lag er wel iemand naast mij, dan had ik het alsnog prachtig gevonden.
In Surat thani aangekomen, waar de andere Phuketgangers en ik 2 uur hebben gewacht, zijn wij met de bus richting Phuket vertrokken.
Nog wat uurtjes slaap in de bus gepakt en met een big smile wakker geworden. Wat een heerlijk gevoel was het om weer on the road te zijn. Half dromend besefte ik dat het backpackers leventje toch wel het ultieme is, en ik dit het liefst voor de rest van mijn hele leven wil doen. Maaaaar er moet ook gewerkt worden, brengt mijn volgende gedachten mij weer met beide benen op de grond.
Halverwege werden wij flink wakker geschud, KLABAM!! Vraag mij niet waarom, maar ik kon mijn lach niet inhouden. Een klapband. Is dat wat ik zo gemist heb misschien, dacht ik. Het avontuur, de onverwachte tegen- en meevallers op de weg naar iets nieuws. Blijkbaar want “wat er ook gebeuren zal, mijn dag kan niet meer stuk”, zei ik tegen mijzelf.
De busschauffeur en zijn maatje stapte uit, keken naar band, lachtten wat, en reden vervolgens verder. Waar verschilllende mensen met 100 vraagtekens boven het hoofd, ongeduldig om zich heen zaten te kijken, lag ik nog steeds dubbel van het lachen.
Na een klein half uurtje kabaal, door de verwoeste band die met zijn losse rubbere flappen op het asfalt klapte, vond de buschauffeur het toch nodig om iedereen de bus uit te laten en naar een garage te rijden. Een half uur vertraging… als dat alles is.
Bij het ziekenhuis aangekomen moest ik mij eerst registreren en mocht ik daarna plaats nemen in de wachtkamer. Nog geen seconden of 10, wat vrij uniek is in Azie, duurde het of ik werd al geholpen.
Gewicht, goed. Bloeddruk, goed. Ogen, goed. Voor ik naar de rontgenkamer werd gestuurd hadden verschillende verpleegsters de woorden ‘big guy’ al laten vallen. Vreemd genoeg stond de dokter mij vervolgens ook met grote ogen aan te kijken. En alweer kwam ik niet meer bij. Totdat de dokter zei: “Sorry you are too big”. slik…...
“but we have a special room for you” Pfieuuw…. Even dacht ik door de grond te zakken.
We have a special room for you, haha prachtig toch!
“Ok Sir, 900 baht please”, dit keer deed ik er wel alles aan om mijn lach in te houden, voor ze er een 0 achter zou zetten. 22,5 EURO GAAT ‘T?

Na een heerlijke rijst maaltijd ben ik weer op de bus gestapt richting Surat Thani. 2 onwijs relaxte Duiters leren kennen van 35 en 40 jaar. In Surat Thani heb ik wat met ze gegeten en een hoop bier gedronken. Die twee zie ik als het goed is over een weekje in Koh Tao.

Het was me een dag, wat je in 36u wel niet mee kan maken. Achteraf ben ik erg blij dat ik naar phuket af heb moeten reizen voor een rontgenfoto. Het heeft mij doen beseffen dat ik eigenlijk nog niet toe heb aan vastigheid, maar nog steeds zin en energie heb voor nieuwe uitdagingen, avonturen en mensen.
Koh Tao is prachtig en zou hier makkelijk een jaartje< kunnen werken, maar het voelt al als een soort thuis. Vrijwel elke dag dezelfde mensen om mij heen, geen nieuwe omgeving en avonturen.
Begrijp mij niet verkeerd, het duiken is heerlijk, en de mensen zijn allemaal super tof, maar ik kan stiekem niet wachten om mijn DMT af te ronden en mijn rugzak te pakken!

Wat Australie mij heeft te bieden is nog een gigantisch vraagteken. Al mijn aandacht gaat nu uit naar het behalen van mijn Dive Master diploma.
Nog 3 weken knallen en dan weer een heel heel heeeeeel ander avontuur. Meer westers, minder bamboo, meer structuur, minder ‘achhhh joh’, hard werken, minder chille, meer en/of misschien wel minder uitdaging, but in the end probably alot more experience.

See you in Australia!!!

Het volgende wilde ik een apart plaatsje geven in mijn verslag. Rond de kerstdagen kreeg ik het slechte nieuws te horen dat het de niet zo heel goed ging met Opa Hoolboom. Op donderdag 27 dec heeft Opa een middel toe gekregen wat hem in een diepe slaap bracht. Dit is allemaal heel vlug gegaan en Opa is volgende dag overleden.
Via audio heb ik, van heel ver, maar toch dichtbij, Opa’s begravenis live kunnen volgen.
Prachtige, droevige, eervolle en humoristische woorden zijn er die middag uitgesproken, wat een emotioneel moment was.
Voor moeders, Aart, de zus van Opa en vooral Oma wens ik alle steun van het universum om de aankomende –lange/korte- tijd er goed en gezond doorheen te komen met elkaar en/of met andere familie-, vriendenkringen.
Rust zacht Opa, “Het is en blijft een tering wijf” en Ajax blijft de best!!!